4. Over waarom ik nooit blog
13-01-2020
De dag begint - als alle dagen - met mate en overpeinzingen. Ik vraag me af waarom ik na drie vrij succesvolle blogs (of althans, dat ze succesvol waren maak ik op uit de lezersreacties), nu alweer weken niets gepubliceerd heb.
Eerlijkheidshalve geef ik toe dat ik al meerdere keren begonnen ben met een volgende aflevering van mijn dagboek in Buenos Aires. Deze ontbijtfoto is bijvoorbeeld helemaal niet van vandaag maar van 28 november (vorig jaar !). Ik begon toen mijn dag met de resten van een feestelijk samenzijn in het monumentale café Las Violetas.
Eerlijkheidshalve geef ik toe dat ik al meerdere keren begonnen ben met een volgende aflevering van mijn dagboek in Buenos Aires. Deze ontbijtfoto is bijvoorbeeld helemaal niet van vandaag maar van 28 november (vorig jaar !). Ik begon toen mijn dag met de resten van een feestelijk samenzijn in het monumentale café Las Violetas.
Las Violetas is zeer de moeite waard. Niet alleen is het een prachtige ruimte, bovendien kun je hier genieten van een high tea waar ze in Downtown Abbey van zouden opkijken. De hoeveelheid voedsel die hoog opgetast op een chique schaal wordt aangevoerd wanneer je vraagt om de standaard merienda (zo wordt in Argentinië het thee/koffiemoment aan het eind van de middag aangeduid) is indrukwekkend - en niet onbelangrijk: buitengewoon smakelijk. Met champagne bovendien. En alles wat je niet op krijgt, mag je in een tasje meenemen - voor bij het eerstvolgende ontbijt, bijvoorbeeld.
Carlos en ik hadden hier een groepje Nederlanders mee naartoe genomen, van links naar rechts: Dave, Corina, Frank, Ruurd en Radboud. Annerieke nam de foto vanaf de kerstig gedecoreerde trap. Twee weken waren ze in Buenos Aires en ze boekten bij ons een aantal tangolessen.
Carlos en ik hadden hier een groepje Nederlanders mee naartoe genomen, van links naar rechts: Dave, Corina, Frank, Ruurd en Radboud. Annerieke nam de foto vanaf de kerstig gedecoreerde trap. Twee weken waren ze in Buenos Aires en ze boekten bij ons een aantal tangolessen.
Dave en Corina had ik in juli 2015 ontmoet tijdens een tangoweekend in Uffelte - net voordat ik naar Buenos Aires zou afreizen. Uitgebreid had ik ze verteld over mijn toch vrij krankzinnige besluit mijn leven in Nederland achter te laten om in Buenos Aires de tango te omarmen. Nu, vier en een half jaar later, waren zij voor het eerst in Buenos Aires en lag het voor de hand om elkaar opnieuw te ontmoeten.
Je ziet het geluk in alle ogen - vanwege het eten en de champagne, maar ook - zo mag ik graag geloven - vanwege de tangoles die we zojuist hadden afgesloten. We hebben die weken vaak op de tango getoost.
Ik bekijk de foto's die er zijn genomen van onze lessen met het zestal - en stel vast dat we veel plezier gehad hebben.
Op de valreep besloten Radboud en Ruurd zich eveneens bij de lessen aan te sluiten, en dat terwijl de twee andere paren al ruime tot zeer ruime danservaring hadden en zij geen enkele.
Beiden zijn musicus en spelen al jarenlang tangomuziek binnen internationale contreien - vaak ook op milonga's waar hun ontroerend mooie muziek al vele mensen aan het dansen heeft gebracht. Nu wilden ze de tango ook eens dansend verkennen.
Die allereerste lessen vind ik vermoedelijk het mooiste om te geven - het zijn niet noodzakelijkerwijs leerlingen met danservaring of serieuze ambities die zich besluiten aan de tango over te geven, vaker treffen we personen die nieuwsgierig zijn naar die passionele Argentijnse dans, maar tegelijkertijd denken dat een en ander voor hen toch niet is weggelegd.
Veel werken Carlos en ik met personeelsleden van de KLM die slechts een paar dagen in Buenos Aires zijn, of met toeristen die ons op Florida hebben zien dansen en het toch eens zelf willen proberen. Ik heb anderhalf uur de tijd om onze passie voor de tango over te brengen. We hebben het over de magie van de abrazo (omarming) en de bijzondere connectie met de ander die deze abrazo tot stand brengt. Ik vertel over wat de tango-omarming voor mij in emotionele maar vooral ook in concrete zin heeft betekend (alles). Over de poëzie van de tangoteksten en de melancholie die alle met elkaar gemeen hebben. Mijn uitdaging is vervolgens om die magie van de abrazo door de deelnemers zelf te laten voelen.
In maart komt Radboud opnieuw naar Buenos Aires. Annerieke en Ruurd komen ook. Voor de tango natuurlijk. Ik begrijp dat volledig. Het verging mij na mijn eerste bezoek aan de stad in juli 2014 exact hetzelfde; binnen een half jaar was ik er opnieuw. En uiteindelijk ben ik niet meer weggegaan.
Op de valreep besloten Radboud en Ruurd zich eveneens bij de lessen aan te sluiten, en dat terwijl de twee andere paren al ruime tot zeer ruime danservaring hadden en zij geen enkele.
Beiden zijn musicus en spelen al jarenlang tangomuziek binnen internationale contreien - vaak ook op milonga's waar hun ontroerend mooie muziek al vele mensen aan het dansen heeft gebracht. Nu wilden ze de tango ook eens dansend verkennen.
Die allereerste lessen vind ik vermoedelijk het mooiste om te geven - het zijn niet noodzakelijkerwijs leerlingen met danservaring of serieuze ambities die zich besluiten aan de tango over te geven, vaker treffen we personen die nieuwsgierig zijn naar die passionele Argentijnse dans, maar tegelijkertijd denken dat een en ander voor hen toch niet is weggelegd.
Veel werken Carlos en ik met personeelsleden van de KLM die slechts een paar dagen in Buenos Aires zijn, of met toeristen die ons op Florida hebben zien dansen en het toch eens zelf willen proberen. Ik heb anderhalf uur de tijd om onze passie voor de tango over te brengen. We hebben het over de magie van de abrazo (omarming) en de bijzondere connectie met de ander die deze abrazo tot stand brengt. Ik vertel over wat de tango-omarming voor mij in emotionele maar vooral ook in concrete zin heeft betekend (alles). Over de poëzie van de tangoteksten en de melancholie die alle met elkaar gemeen hebben. Mijn uitdaging is vervolgens om die magie van de abrazo door de deelnemers zelf te laten voelen.
In maart komt Radboud opnieuw naar Buenos Aires. Annerieke en Ruurd komen ook. Voor de tango natuurlijk. Ik begrijp dat volledig. Het verging mij na mijn eerste bezoek aan de stad in juli 2014 exact hetzelfde; binnen een half jaar was ik er opnieuw. En uiteindelijk ben ik niet meer weggegaan.
Toen Carlos er achter kwam dat er zich twee professionele musici onder het Nederlandse gezelschap bevonden, die in Europa rondtoeren alsof het niets is en Carel Kraayenhof tot een nabije nauwe collega rekenen, kon hij niet anders dan Omar Viola, de organisator van de milonga Parakultural (in salón Canning) hiervan op de hoogte stellen. De datum van het optreden bleek snel gekozen: Frank en Radboud zouden op vrijdag 29 november het milongapubliek met hun muziek verblijden. Het was een groot succes - Radboud en Frank speelden met hart en ziel, en kregen alle aanwezigen in de milonga aan het dansen. Het was een prachtige afsluiting van een dito samenzijn. Waarom we op de laatste, nogal donker uitgevallen groepsfoto met Omar Viola (op de foto rechts van mij, red.) allemaal een nederig geknielde Ruurd aan willen raken is me een raadsel. Het groepsgevoel is hoe dan ook duidelijk zichtbaar.
En zo, om de eerste alinea's van deze blog maar eens te hernemen, heb ik inmiddels meerdere gefotografeerde fragmenten van mijn tangoleven verzameld, maar telkens - om wat voor reden dan ook - stokten de beelden en daarmee beschouwde ik een en ander, in blogtechnisch opzicht dan, als verloren.
Neem deze foto van zondag 1 december, toen ik mezelf om 9 uur 's ochtends - dit is voor mij gegeven mijn huidige nachtelijke ritme echt héél vroeg - trakteerde op (of beter: troostte met) een stroopwafel alvorens op fietstour te vertrekken. Die stroopwafel (samen met de rest van het pakje en een halve pond kaas) had ik kado gekregen van Ruurd en Annerieke. Ongelofelijk trouwens hoezeer ik stroopwafels mis. Kaas ook. En drop. Yoghurt. So you know.
Neem deze foto van zondag 1 december, toen ik mezelf om 9 uur 's ochtends - dit is voor mij gegeven mijn huidige nachtelijke ritme echt héél vroeg - trakteerde op (of beter: troostte met) een stroopwafel alvorens op fietstour te vertrekken. Die stroopwafel (samen met de rest van het pakje en een halve pond kaas) had ik kado gekregen van Ruurd en Annerieke. Ongelofelijk trouwens hoezeer ik stroopwafels mis. Kaas ook. En drop. Yoghurt. So you know.
En daarop volgt dan de foto van (een deel van) het centrale stadsplein, Plaza de Mayo, tevens het eindpunt van de fietstour (die van 1 december inderdaad), waar een groepje traditioneel uitgedoste kinderen tot mijn grote verrassing Argentijnse folklore dansten. Maar ja, na deze foto houdt mijn beeldverslag van die dag op. Je zou bijna zeggen de stroopwafel ten spijt.
De noodzaak tot volledige fotoreeksen dirigeert overigens niet alleen het blog, maar ook mijn dag. Een dag onvolledig gefotografeerd, is een dag zonder blog, maar ook: de dag van het blog is wat foto's betreft dusdanig veeleisend dat aan die eisen juist daarom niet wordt voldaan. Je zou er postmodern van worden.
De noodzaak tot volledige fotoreeksen dirigeert overigens niet alleen het blog, maar ook mijn dag. Een dag onvolledig gefotografeerd, is een dag zonder blog, maar ook: de dag van het blog is wat foto's betreft dusdanig veeleisend dat aan die eisen juist daarom niet wordt voldaan. Je zou er postmodern van worden.
Verder behoren foto's van mijn tocht naar migraciones tot het diverse blogmateriaal van de afgelopen maanden. Ik ben sinds anderhalf jaar "en tramite" ter verkrijging van de felbegeerde (overigens slechts: tijdelijke) verblijfsvergunning (DNI), wat zoveel wil zeggen dat men je papieren heeft ontvangen, maar er nog geen oordeel over heeft geveld. Dit is de zoveelste keer dat ik extra stukken moet aanleveren, dus de weg naar het gebouw ken ik inmiddels op mijn duimpje. Eerst neem ik de metro naar het monumentale station Retiro. Let op de bezemjongen, de vloer ligt er inderdaad glanzend bij.
Vlak buiten het gebouw wordt allerhande verkocht - koude dranken, warme worsten, onderbroeken, slippers en telefoonopladers. Het belooft een warme dag te worden.
De klokkentoren doet mij op een of andere manier denken aan het gedicht 'Awater' en daarmee aan mijn studie Nederlands en alles wat daarna kwam - soms maakt Buenos Aires mij nostalgisch. "Zij vertrekt op het voorgeschreven uur". Ja, de trein dus.
Er staan bij het voor mij bestemde loket van Migraciones slechts enkele wachtenden voor me en dat is een geschenk. Soms valt het mee, hoewel het vandaag wel - zo realiseerde ik me net, terwijl ik de papieren ordende - vrijdag de 13e (december, red.) is. Ook dat nog. Ik ben snel aan de beurt en overhandig de documenten samen met mijn paspoort en een officiële verklaring ten aanzien van het overhandigde. Nergens ontbreekt de vertaling, de zegel, of de zegel van de vertaling. Het valt op dat ik hier vaker ben geweest - ik weet nu (eindelijk) hoe het moet. De jongen achter de balie neemt alles ijverig in ontvangst en zegt met een toegevende glimlach - na alles gedwee te hebben ingescand - dat hij hoopt dat een en ander snel zal worden opgelost. Hij bedoelt natuurlijk dat hij (por dios) ook niet begrijpt waarom ik al anderhalf jaar moet wachten tot de boel in een voorlopige verblijfsvergunning wordt omgezet.
De avond voorafgaand zijn we met Carlos naar Marabu Milonga geweest. Daar speelde het orkest La romantica milonguera en samen memoreerden we dat we vorig jaar (namelijk op 27 sept 2018, red) met dit orkest ons milongadebuut in Buenos Aires maakten, of eigenlijk: mijn milongadebuut, samen met Carlos.
In Marabu kwamen we tot onze verrassing de Nederlandse Krishna tegen. Hem leerden we kennen in de milonga De Plantage in Amsterdam, toen we daar op 23 juni (2019) een optreden gaven. Het was een hele leuke avond, met uitvoerige gesprekken en vrij veel wijn. Krishna vroeg me waarom ik nergens verkondig dat wij tangolessen geven - want als hij dat eerder had geweten, dan had hij dat natuurlijk graag met ons geregeld. Inmiddels had hij zijn agenda al volgeboekt. Ja, daar slaat hij de spijker op zijn kop. Ik neem me heilig voor beter aan onze marketing te werken. Een betere site. Meer video's. Meer blogs! Want inderdaad, alles wat buiten het web valt, bestaat niet.