7. Buenos Aires in quarantaine - deel 1

Al maandenlang probeer ik een blog te maken over mijn quarantaineleven in Buenos Aires. Het blijkt niet eenvoudig verslag te doen van de gebeurtenissen als er niets gebeurt. Er valt bovendien weinig te zeggen over mijn tangoleven nu de tangowereld in Buenos Aires nog steeds volledig stilligt.

Steeds vaker krijg ik vanuit Nederland de vraag of ik alweer 'naar buiten mag' en, belangrijker nog, of ik alweer heb kunnen dansen. Het ongeloof is groot als ik daarop telkens weer met een beslist 'nee' moet antwoorden - eigenlijk kan ik het zelf ook niet helemaal bevatten. Sinds 20 maart is er in Buenos Aires onverbiddelijk sprake van een verplichte quarantaine, waarvan ik me inmiddels nauwelijks meer kan voorstellen dat die ooit nog wordt opgeheven, tenzij er een vaccin beschikbaar komt. Je mag alleen naar buiten om je dagelijkse, "essentiële" boodschappen te doen in je eigen wijk. Voor andere noodzakelijke verplaatsingen door de stad (zoals doktersbezoek of werk dat niet vanuit huis kan worden gedaan) moet je een permiso aanvragen. Als je geen doel hebt, blijf dan binnen, is het devies.

Sinds 20 maart zijn er heus wel wat variaties geweest in de restricties. In het allereerste begin was echt álles dicht, met uitzondering van de (grotere) supermarkt en de apotheek, wat resulteerde in lange rijen kooplustigen die hun bleekmiddel-, wc-papier- en paracetamolvoorraad zo snel mogelijk en het liefst voor lange tijd wilden bestendigen (deze wonderlijke hamsterneigingen zijn kennelijk universeel). In de loop van de maanden mei en juni mochten gelukkig steeds meer, ook "niet-essentiele" winkels open, en op een gegeven moment mocht er 's avonds laat en 's nachts (!) buiten worden gesport (die heb ik aan me voorbij laten gaan). Helaas bleken deze minimale versoepelingen niet zonder gevolg, en werden ze in juni allemaal weer teruggedraaid. "Terug naar fase 1!" aldus het ferme overheidsbesluit. Tot die tijd was ik me van een logische nummering niet bewust geweest, en ik kan je verzekeren dat het niet bemoedigend is als je voor je gevoel al 100 fasen hebt doorgemaakt en je je kennelijk in de allereerste bevindt. Inmiddels zijn we gelukkig weer uít die eerste fase: niet-essentiele winkels die eerder al toestemming kregen hun deuren te openen, zijn opniew actief en ditmaal mogen ook de kappers, nagelstilisten en ontharingspecialisten weer aan het werk. Dat biedt hoop. Het aantal besmettingen stijgt overigens nog steeds fors (het gaat thans over zo'n 1100 besmettingen per dag in alleen de stad Buenos Aires - wat niet zo bijzonder veel zegt omdat er in vergelijking met NL erg weinig getest wordt) maar inmiddels is men het er in ieder geval over eens dat het volledig stilleggen van alle bedrijvigheid niet langer een reële oplossing is. Wat dan wel de oplossing is blijft nog even in het midden.

Hoe het ook zij, de bottom-line was en is glashelder: blijf thuis, werk zoveel mogelijk thuis, ontmoet niemand. Dus ik blijf thuis, ik werk niet en ik ontmoet vrijwel niemand.

En zo sleept de quarantaine zich inmiddels al zo'n 135 dagen voort - aldus lees ik in de landelijke nieuwsberichten, zelf ben ik de tel enige tijd geleden al kwijtgeraakt. Het schijnt zelfs de langste quarantaine ter wereld te zijn. Ergens klinkt het wel heldhaftig (135 dagen en we gaan door!), maar naarmate de dagen verstrijken maak ik me steeds meer zorgen. Wat zal er over zijn van mijn geliefde Buenos Aires als we dan eindelijk weer naar buiten mogen? Weinig tangotheaters overleven 5 maanden zonder show en dan heb ik het nog niet eens over de dansers.

De mate is mijn trouwe compagnon, ook in tijden van Corona. Vandaag begint de dag wat vroeg naar mijn zin; het is 9.30 uur en steenkoud, geheel normaal voor de tijd van het jaar. Gelukkig heb ik een klein verwarmingsapparaat, dat luidruchtig in ieder geval mijn benen verwarmt. Een nieuwe quarantainedag begint, en ik maak notities over de stilte die zich elke dag opnieuw en ongeveer hetzelfde herhaalt.

Huidhonger - ik zag het veelzeggende woord de afgelopen maanden meermalen opduiken in bespiegelingen over de quarantaine en de zogenaamde "1,5 meter samenleving". Het pijnlijke verlangen naar fysiek contact, naar de voelbare nabijheid van de ander wordt door velen geleden - ook door mij.

Ik realiseer me dat ik gewend was dagelijks minimaal acht uur in omarming te zijn. En ik overdrijf niet. Allereerst tijdens de dagelijkse repetities en training, waarin je uiteindelijk voornamelijk op zoek bent naar een optimale connectie met je danspartner; vervolgens tijdens de lessen, waarin we Nederlandse toeristen de geheimen van de abrazo (omhelzing) lieten voelen; dan tijdens de show, waarbij we onze tango deelden met een breed publiek - en de mooiste tango is altijd de tango die met hart en ziel wordt omhelsd, en dat deden we dan dus - en tot slot natuurlijk nog de milonga (tangocafé), waarbij je je de hele nacht lang verplaatst in de armen van vele anderen.

Een lieve vriendin uit Nederland stuurde me een fragment uit De Volkskrant van 18 april. Het ging haar daarbij om het credo 'Tango tangor ergo sum' ('ik raak aan, ik word aangeraakt, dus ik ben') van de hedendaagse Duitse filosoof Wilhelm Schmid, als een soort van moderne variant op het cogito ergo sum van Descartes. In etymologische beschouwingen over tango heb ik nooit gelezen over mogelijke relaties met het Latijnse werkwoord tangere. Maar 'tango, tangor, ergo sum' drukt wel precies uit waar het me in de tango omgaat en wat in de 1,5 meter samenleving onmogelijk is geworden: de innige omarming waarin twee personen één worden, en waarin ik met heel mijn wezen voel dat ik besta. Tango, dus ik ben, en zo is het maar net.

Met grote regelmaat (zes keer per week, dagelijks dus, alleen op zondag rust ik uit ;) en eigenlijk al de hele quarantaine lang volg ik lessen Gyrokineses via Instagram en Zoom. Gabriela Gonzales is de docent, en zij is geweldig. Zij was al een jaar lang mijn docent Gyrotonic (hierover meer in mijn derde blog), maar bij gebrek aan de benodigde apparaten (die staan in de immer gesloten dansstudio op 100 meter afstand van mijn huis, zie eerste foto hierboven) verzorgt zij nu lessen Gyrokinesis, een discipline die op dezelfde principes is gebaseerd. Ook hierbij gaat het om herhalende, spiraliserende bewegingen die er toe dienen om je wervelkolom te mobiliseren. En daarmee wordt eigenlijk je gehele lichaam geactiveerd. Oké, deze typering klinkt wat vaag, maar ik kan het écht iedereen aanraden. Doe Gyrokinesis! Elke dag! Voor de rest van je leven! Het is niet moeilijk om mee te beginnen en niet uitzonderlijk uitputtend, het kan gewoon thuis, je hebt geen dans- of anderszins ervaring nodig maar alleen een (yoga)matje/kleedje en een krukje, en verder natuurlijk je telefoon of pc voor de nodige aanwijzingen. Voor degenen die dit eens willen zien of uitproberen, Gabriela geeft gratis les via Instagram op maandag om 18 uur (= 23.00 uur in NL) en op woensdag om 11 uur (= 16.00 uur in NL).

De resultaten zijn wonderbaarlijk. Het zou overdreven zijn om te zeggen dat ik de oneindige quarantaine tot zover niet zou zijn doorgekomen zonder Gyro, maar de waarheid ligt er niet ver vandaan. Bovendien merk ik na vier maanden intensief lessen heel duidelijk verschil: mijn lijf is veel flexibeler (eindelijk kan ik in de reeds lang begeerde en getrainde spagaat YEAH), en mijn hoofd en hart zijn aanzienlijk kalmer, wat in deze onzekere tijden geen overbodige luxe is. "When we find balance physically, it is easier to find these qualities emotionally," zegt Juliu Horvath, de bedenker van Gyrotonic en Gyrokinesis. En ik denk dat het waar is.

En zo zit ik dus vrijwel dagelijks op mijn krukje mijn wervelkolom op te rekken - en dat brengt, het moet gezegd, puur geluk. Minder gelukkig was dat ik mijn laptop liet vallen toen ik mij wat al te enthousiast en enigszins gehaast rennend wilde aanmelden voor een online Gyrobijeenkomst. Nu moet ik dus Gabriela's aanwijzingen ontcijferen van mijn telefoonscherm op ongeveer drie meter afstand (want anders ben ik niet volledig in beeld voor eventuele correcties). Het lijkt erop dat ik nog geen bril nodig heb.

Het gebouw waar ik woon heeft vier verdiepingen met in totaal zesenveertig appartementen, en in de meeste daarvan wonen families; je zou kunnen vermoeden dat er toch zeker tachtig mensen in het pand aanwezig moeten zijn. De meeste van de appartementen hebben geen balkon, en als ze dat wel hebben, dan betreft het een in "Parijse" stijl (ik bedoel van miniatuurformaat en met ijzeren sierkrullen) met uitzicht op de ook tijdens de quarantaine levendige Avenida Boedo.

Toch is er vrijwel nooit iemand te vinden op het gezamenlijke dakterras, zelfs nu niet, nu we officieel niet zomaar naar buiten mogen. Voorheen kwam ik er uitsluitend om mijn was op te hangen - er zijn drie staaldraden over de lengte van het terras gespannen in een enigszins krakkemikkig ogende constructie, en ook daarop is altijd meer dan genoeg plaats (voor mijn kledingstukken). Tegenwoordig zit ik er elke dag, op een krukje, tenzij het regent natuurlijk. Ik lees een boek (dit is puur geluk, ik heb al jaren nauwelijks tijd meer om te lezen, uiteraard heeft dat te maken met die acht uur omarming die ik hierboven beschreef), ik doe gyro (wat extra oefening kan nooit kwaad), soms waag ik me zelfs aan enkele rek- en strekoefeningen (dat voelt in de buitenlucht toch anders) en ik overpeins het leven nog maar eens (en dat van mijzelf in het bijzonder). Uiteraard ontbreekt de mate daarbij nooit. Deze momenten vind ik heerlijk, zeker aangezien mijn appartement geen echte ramen heeft (hierover schreef ik in een eerder blog). Later als ik groot ben ga ik wonen in een serre, denk ik, het belang van voldoende daglicht voor je gemoedstoestand is groot, weet ik inmiddels.

Ik schrik me wezenloos wanneer ik op een dag opeens iemand anders op mijn vaste plek van het enorme dak aantref. Ik had zijn venijnig tikkende springtouw een paar dagen eerder al gehoord in mijn keukenplafond, maar pas nu kan ik het geluid plaatsen en begrijp ik dat het deze sportieveling moet zijn. Hij blijkt tevens in bezit van enkele gewichten en een zweetband. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben van deze overdaad aan gadgets en ga stilletjes (met mijn krukje onder de arm) op zoek naar een andere strategische plek om de zon te omarmen.

Mijn buurvrouw, een charmante dame van rond de tachtig jaar, laat ook haar was drogen op het dak en kom ik daar regelmatig tegen. Ze zwaait altijd enthousiast als ze me ziet zitten en vraagt me vandaag luidkeels (want van vijf meter afstand) welk merk mate ik drink (de betekenis van deze vraag valt moeilijk te onderschatten, een Argentijnse die een Nederlandse vraagt naar haar mategewoontes, het lijkt wel een soort inburgeringsexamen, en ik vraag me koortsachtig af of Cachemate haar goedkeuring zal kunnen wegdragen). Ze knikt bemoedigend, mate gemeng met andere kruiden dus? Zo drinkt ze haar mate zelf ook altijd. Alleen doet ze er wel altijd flink wat suiker bij, roept ze lachend terwijl ze weer terug naar beneden gaat, .... want die bittere smaak is niet te harden! Ik blijf enigszins beduusd achter; suiker bij de mate is zoiets als .... spa rood door de wijn voor een wijnliefhebber (hetgeen de Argentijnen trouwens maar al te graag doen en ik inmiddels ook;).

De afgelopen weken ben ik begonnen met clandestiene wandelingen. Ik ben altijd blij om te zien dat de stad er nog steeds is - stralend als altijd, alsof er niets aan de hand is. Dat klinkt gek, misschien, maar nu ik al zo lang binnen zit en bijna nergens meer kom, lijkt het soms alsof alles wat er was, er niet meer is. Overigens voel ik me er niet helemaal ontspannen bij, het doelloos lopen is immers verboden. In korte tijd zijn de meest normale handelingen naar het domein van de criminaliteit verschoven. Strikt genomen ben ik nu strafbaar, en hoewel er in ieder geval in het centrum van de stad nauwelijks nog wordt gehandhaafd, is het onmogelijk te vergeten dat we eigenlijk allemaal in verplichte quarantaine zitten.

Dat heeft ook alles te maken met het feit dat we sinds half april bij al onze tochten buitenshuis verplicht een mond/neuskapje op moeten. Het blijft een vervreemdende ervaring al die halve gezichten, verscholen achter uiteenlopende patronen en kleuren. Die van mij heb ik gekocht van een bevriende tangodanseres die inmiddels een gevarieerde modelijn aan gezichtsbedekking heeft ontwikkeld. Soms stel ik me voor hoe we zullen eindigen met een complete garderobe, kapjes voor alle gelegenheden en alle seizoenen, met bijpassende kledij en bleekmiddelbestendige schoenen.

De winter is ondertussen moeilijk te negeren. Het is koud, maar er schijnt een heldere winterzon. Als ik (op gepaste afstand) een man passeer hoor ik zacht "qué ojazos" ("wat een ogen") - mijn ogen zijn inderdaad het enige onbedekte deel van mijn winterse verschijning en nog steeds voor Argentijnen opvallend groen. Flirten in tijden van corona, het stemt me op een vreemde manier gerust. Het leven gaat door, zij het in verlaten straten en vanachter fantasierijke maskers.

Vandaag heeft mijn wandeling een duidelijk doel, dat wat mij betreft bovendien erg essentieel is: ik ga mijn gesneuvelde laptop wegbrengen naar een reparateur. Het heeft me opvallend veel moeite gekost om iemand te vinden die de taak op zich zou willen nemen. Computerzaken zijn officieel nog steeds dicht, maar dat ze ook officieus niet in actie zijn had ik niet verwacht - in Argentinië wordt de soep nooit zo heet gegeten als opgediend, zal ik dan maar zeggen, en de nood is bij de meeste ondernemers erg hoog. De afgelopen maand (juli), toen bijna alles officieel dicht moest zijn, waren in ieder geval in mijn wijk velen stiekem toch open. Winkeliers zaten op een krukje achter de neergelaten ijzeren rolluiken en stonden je te woord door het deurtje dat normaliter dient om degene die de boel afsluit naar buiten te laten. En zo ongeveer gaat het dan ook bij de computerwinkel waar ik wél terecht kan: het rolluik is een stukje omhoog gehaald en ik geef mijn laptop onderlangs aan twee handen; er klinkt een stem die de ontvangst bevestigt. Morgen weet ik meer. Opgemonterd loop ik terug naar huis.

En nu ik dan toch bezig ben, maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn rekeningen (gas, water, licht, internet) te betalen. Deze betalingen doe je in Buenos Aires in principe contant bij een van de vele loketten van Pago Fácil of Rappi Pago. Ik vind het humoristisch dat deze loketten respectievelijk "makkelijke" en "snelle betaling" heten, want doorgaans is er weinigs makkelijks of snels aan. Er staat als altijd een enorme rij, die zich tegenwoordig weids uitstrekt over Avenida Boedo. Het moet gezegd: Argentijnen blinken uit in rijen maken (met die voor de bus als meest steekhoudende), dat weet ik al jaren. De verplichte 1,5 meter is inmiddels naadloos geïntregeerd in de dagelijkse routine (van het rijen maken). Ik beschouw het als een uitgelezen moment om staand te mediteren.

Naast mij ontstaat ondertussen een levendige handel in mondkapjes. De ambulante verkoper heeft er een heleboel vastgespeld op twee (wat ik dan maar noem) demonstratieborden, en nog veel meer in een kartonnen doos die hij opeens ook nog bij zich blijkt te hebben. Mondkapjes in alle kleuren, en dat voor slechts 150 pesos per stuk (dat is tegenwoordig ongeveer 1€). De vrouw voor mij toont zich geïnteresseerd, en het stelletje achter mij wil prompt weten of hij ook animal print heeft (dat heeft hij, in drie varianten). Hij verkoopt er vier, twee aan de vrouw, twee aan het stelletje. Het is een talent te weten waar de handel zit. Als het regent in Buenos Aires zijn er áltijd mensen op straat die paraplu's verkopen. Het zou me niet verbazen als deze jongen ze ook bij zich heeft. Je weet immers maar nooit.

Ik loop terug naar huis, en alles lijkt normaal, maar toch ook niet. Alleen al het feit dat ik om 16.00 uur over straat loop zonder verdere verplichtingen blijft raar. Het is opvallend rustig, terwijl het vandaag absoluut niet koud is. En ja, de mondkapjes natuurlijk. In de verte doemt mijn gebouw op (links, wit, op de hoek, vier verdiepingen, parijze balkonnetjes) - het valt me op hoe mooi mijn straat is, wanneer keek ik eigenlijk voor het laatst omhoog langs alle gevels? 

Op 11 maart 2020, de dag dat de lokale tangowereld zijn deuren collectief sloot, zouden we eigenlijk optreden in de milonga Porteño Bailerín, samen met de bevriende musici Radboud Post uit Rotterdam, Kaspar Uljas uit Brussel en Juan Villareal uit Buenos Aires. Diezelfde ochtend nog had ik nietsvermoedend mijn nieuwe, speciaal voor de gelegenheid gemaakte jurk opgehaald bij Tango Jazmin. Verder nam ik een les gyrotonic om mijn lijf ideaal uit te lijnen voor de aanstaande performance en tijdens de laatste repetie met Carlos in de namiddag bij onze geliefde maestra Veronica Salmeron thuis discussieerden we nog uitvoerig over deze of gene pas. Zeker tot in de vroege avond twijfelden we er niet aan te zullen dansen.

Hoewel onverwacht, was het achteraf gezien de beste keuze om álle milonga's en dansscholen per direct te sluiten - zeker gezien het grote aantal toeristen van over de hele wereld die elkaar daar omhelsen. We hebben diezelfde avond besloten om ook de show op Florida te staken (het publiek dat we daar genereren bestaat voor een groot deel uit toeristen, bovendien zou het unfair zijn om onze tangoactiviteiten wel door te zetten terwijl in de rest van de tango scene het tegenovergestelde is besloten). Een ruime week later al, op 20 maart, ging als gezegd alles op slot en begon de officiële quarantaine. 

Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik me realiseerde dat ik de magische omarming van de tango voor een aanzienlijke tijd zou moeten missen. Nog langer duurde het voordat ik begreep dat onze langverwachte en zorgvuldig voorbereide tournee naar Nederland, België, Frankrijk en Spanje niet door zou kunnen gaan. En pas nu dringt het pijnlijk tot me door dat dit het kennelijk is, het nieuwe normaal, waar bij aanraking verboden is en de nabijheid van anderen angst genereert. En dat we van geluk mogen spreken als we in 2020 überhaupt weer naar de Milonga kunnen. Het voelde en voelt nog steeds als het afscheid van een tangoleven.

Het is troostend om te weten dat we dit toch wel dramatische lot met de hele wereld delen, met elkaar dus, maar juist dat gegeven werkt ook troosteloosheid in de hand: het is overal dezelfde penarie. En als ik die overweging dan uitsluitend op de tango betrek: nergens ter wereld wordt er nu tango gedanst zoals voorheen. Hoewel in Nederland inmiddels vele restricties zijn opgeheven (vanuit Buenos Aires volg ik alles op de voet, uiteraard ;) zijn milonga's vooralsnog niet toegestaan. Als dat in Nederland al niet mag, terwijl er daar op dit momenteel (vooralsnog) weinig nieuwe ziekenhuisopnamen zijn (en dat tij begint nu ook te keren), hoe lang zal het in Argentinië dan nog duren? Hier zijn we de veelbesproken 'piek' nog niet gepasseerd, en dat zal gegeven de voortdurende restricties nog wel even duren.

"El tango te espera", zou de beroemde bandoneonist Anibal Troilo eens hebben gezegd, "de tango wacht op je". En nu moeten wij wachten op de tango. De vraag is alleen: hoelang? En ook: hoelang wacht ik totdat ik besluit naar Nederland terug te keren om daar een andere draad op te pakken? Ik probeer mezelf die vraag niet te vaak te stellen, omdat ik diep van binnen weet dat ik de tango, mijn grote passie, nooit in de steek zal kunnen laten (en zo voelt het dan toch als ik nu mijn koffers zou pakken). "Paciencia, la vida es así" zingt het steeds vaker in mijn hoofd ( "geduld, zo is het leven"). Ik weet nu dat we vorig jaar deze (overigens prachtige) tango duidelijk niet voor niets zo vaak en met zoveel overgave hebben gedanst (klik hier voor een optreden op 27 juni 2019 in Amsterdam). 

Velen hebben me al welwillend gesuggereerd om dan maar wat in de kamer te dansen om zo het ergste gemis te stillen. Los van het feit dat ik alleen woon (en je officieel niet bijelkaar op bezoek mag) en bovendien mijn danszaaltje nogal klein is voor al te woeste danssessies, gaat het me met dat gemis toch om iets anders.

Ik mis mijn tangoleven, waarbij ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat alleen maar bezig was met tango (lees meer hierover in mijn vorige blogs). Ik mis de dagelijkse repetities waarbij het kritisch oog van Veronica Salmeron  onze tango steeds verder verbetert en de abrazo ons dichter tot elkaar brengt. Ik mis mijn dagelijkse trainingen waarbij we samen met andere dansers proberen het beste uit onszelf te halen. Ik mis gyrotonic! Ik mis de Nederlandse toeristen, die ik probeer in één of enkele lessen iets van het tangogevoel over te brengen. Nadat ik begin februari uitvoerig in beeld was geweest in een aflevering van het veelbekeken tv-programma De Bauers in Argentinië, kregen we bovendien steeds meer lesaanvragen (bekijk hier de aflevering terug), geweldig natuurlijk! Ik mis de stille verwachting van onze veelbelovende Europese tournee waar we al maanden naar uitkeken. Ik mis de Milonga om daar samen met vrienden de dag dansend af te sluiten.

Maar het meest van alles mis ik onze dagelijkse optredens op de kruising van de straten Florida en Lavalle. Ik mis het om m'n haar tangogewijs op te steken (vaak al 's ochtends vroeg), mijn gezicht uitvoerig op te maken (meestal in de metro), de jurk van de dag uit te kiezen (uiteraard in samenspraak met de kleding van Carlos en met de rest van het team). Ik mis het om tango te dansen voor en met het publiek. Ik mis het applaus. Ik mis de ontroering en de blijdschap op de gezichten van de omstanders die naderhand komen vragen of ik écht uit Nederland kom en mijn leven heb achtergelaten voor de tango. 

Ik mis onze vaste bezoekers, zoals het bejaarde echtpaar zichtbaar op de eerste foto, in de linker bovenhoek. Ze kwamen zeker vier keer per week en ik ken ze zolang als ik op Florida dans (nu bijna vier jaar). De laatste tijd had zij steeds een zak medialunas voor ons bij zich, wij boden hen beiden dan een krukje aan en droegen de rest van de te dansen tango's aan hen op. Ik vermoed dat hij dementerend is, zijn blik lijkt de grip op de wereld te verliezen. Altijd als ik haar vraag hoe het met ze gaat, kijkt ze eerst met een treurige blik naar haar man en zegt dan met een glimlach: "als we hier zijn bij jullie, beter ". Ze blijven soms uren kijken, hij applaudiseert voortdurend (ook wanneer het eigenlijk niet hoeft) en lijkt zeer tevreden. De laatste keer dat ik hem zag, greep hij opeens mijn hand en keek me met indringende blik aan. "Guillermina", zei hij en verder niets. Ik word verdrietig bij de gedachte dat ook zij het nu zonder tango moeten doen. 

Het lijkt inmiddels een tijdperk geleden dat we optraden in Salon Canning, een van de belangrijkste tangosalons van Buenos Aires. Het was een bijzondere avond, die vrijdag 21 februari, niet in de laatste plaats vanwege de aanwezigheid van mijn allerliefste ouders en vele lieve vrienden en collega's. Het is voorlopig ons laatste optreden en daarom koester ik de herinnering eens te meer. Klik hier voor de opnames. De prachtige foto's zijn gemaakt door Guillermo Monteleone.

Ik heb lang geaarzeld over het aanbieden van online tangolessen, omdat ik vind dat tango zich bij uitstek fysiek laat overbrengen. Maar omdat ik voorlopig geen andere optie heb én omdat ik zie dat vele andere tangodansers hetzelfde doen, heb ik besloten de uitdaging aan te gaan: ik ga mijn kennis over de tango overdragen via het web! De quarantaine duurt nu al zolang, het is tijd om actie te ondernemen :). En hoe kan ik dat beter doen dan door mijn grote passie met jullie te delen? Uiteraard ben ik van mening dat iedereen tango zou moeten dansen, dus dan kun je maar beter voorbereid zijn als straks de milonga's weer als vanouds opengaan. Sowieso lijkt het me leuk om met elkaar in contact te zijn en te blijven, al is het dan van verre. Volgend jaar gaat onze tournee hopelijk wel door en kom ik zeker naar jullie toe.

Mijn idee zou zijn om het volgende aan te bieden:

(1) DINSDAG en/of ZONDAG van 18.30 tot 19.30 uur (NL tijd): wekelijkse lessen tangotechniek en adornos (versieringen); we gaan aan de slag met houding, evenwicht en de verbondenheid binnen je lichaam, en we oefenen verschillende adornos. Ik bied je bruikbare oefeningen, tips & trics zodat je ook zonder je danspartner aan de slag kunt om je tango te verbeteren.

(2) DINSDAG van 20.00-21.00 uur (NL tijd): een lessenreeks met passen / sequenties voor meer ervaren dansers speciaal voor in de milonga 

(3) ZONDAG 20.00-21.00 uur: een lessenreeks voor absolute beginners, als een eerste kennismaking met tango, waarbij je de basiselementen leert om  in de milonga te kunnen dansen.

De techniekles geef ik alleen. De andere twee lessen geef ik samen met Carlos (ja, dit moet ik even clandestien fixen;). Laat me weten of je hierin geïnteresseerd zou zijn (via whatsapp +54 9 11 5315 6479 of mail willemijn.vanderlinden@gmail.com). De lesdagen en -tijden betreffen een eerste voorstel, laat me vooral weten als je liever op een ander moment les zou willen. Wil je een specifiek thema in de les aan bod laten komen of geef je de voorkeur aan een privéles, dan kan dat natuurlijk ook.