6. Januari 2020: naar het strand (deel 2)

05-02-2020

Buenos Aires blijkt na een week afwezigheid precies hetzelfde: zomers rustig en zinderend heet. Ik herneem mijn werkzaamheden. Op een stralende zaterdagochtend (35°C) doe ik een fietstour met acht personen. Uiteraard vertel ik tijdens deze tour uitgebreid over de geschiedenis van de stad en van het land, maar veel meer nog ga ik in op mijn eigen ervaringen met Buenos Aires. Veel tango dus. In de havenwijk Puerto Madero merk ik op dat de architect van de Puente de la mujer, Santiago Calatrava, zich door tangomuziek zou hebben laten inspireren tijdens het langdurige creatieproces. In deze voetgangersbrug kunnen we daarom een tangopose herkennen. En dat valt eigenlijk het beste uit te leggen met een kleine demonstratie ter plekke - tot zover zijn de mannelijke toeristen hier altijd wel voor te porren. Onze oranje (!) fietsen maken het plaatje helemaal af. 

Mijn werk als gids bij Ontdek Buenos Aires (OBA) heeft als bijkomend voordeel dat we bij Florida Lavalle Tango altijd op geanimeerd Nederlands publiek kunnen rekenen. Want nadat ik de welwillende vakantiegangers uitgebreid heb verteld over mijn tangoleven, nodig ik ze natuurlijk ook uit om eens een kijkje te komen nemen bij onze straatshow. De tour eindigt rond een uur of 15 en de tango begint rond 17:30 uur - een doorlopend programma dus. Ik gids dan ook altijd met mijn haar strak in de knot om vervolgens zo snel mogelijk dansklaar te kunnen staan; eigenlijk alleen de jurk, de schoenen en de dikke laag make-up ontbreken.

Deze uitnodiging laten de dolenthousiaste Johanna en Jurriaan zich geen twee keer zeggen. Die bewuste zaterdag was Carlos nog aan de kust, en dus run ik Florida in mijn eentje. Darío doet de presentatie (links op de tweede foto), samen met Gustavo (rechts op de tweede foto) - en dat is, zo hadden ze allebei inmiddels na 4 weken afwezigheid van Carlos al wel vastgesteld, geenszins eenvoudig. Zeker met deze zwaarwegende hitte is het moeilijk om de aandacht van het publiek vast te houden: men verlangt (net zozeer als wijzelf) naar een ruimte met airco of anderszins een ijskoude douche en blijft bij voorkeur zo kort mogelijk op straat. Maar Johanna en Juriaan blijven zeker een uur kijken, misschien zelfs langer, en applaudisseren uitbundig. Weken later, wanneer ze allang weer terug in Nederland zijn, appt Johanna mij deze foto's, want natuurlijk hadden we ze uitgenodigd met ons te poseren. Ze benadrukt nog eens hoe fantastisch en "beeldschoon" ze het allemaal had gevonden. Ook vraagt ze om de details van onze tournee in Nederland in mei, juni en juli, want ze willen "absoluut" komen kijken. Geweldig natuurlijk! Zie je nou, denk ik dan, het is het allemaal waard. 


Op het strand hadden we het al vaak en in detail besproken, maar nu was het dan zo ver: Janneke zou een asado (barbecue) organiseren voor alle gidsen van OBA, op haar prachtige patio in Palermo. Het samenzijn was gepland op een zondagmiddag - dit overigens geheel in lijn met de Argentijnse gewoonte die op zondagen asado gebiedt - zodat iedereen (ik) er sowieso bij zou kunnen zijn. Je moet weten dat de OBA-gidsen wel vaker met elkaar gaan eten, om alles nog eens af te stemmen en de teamspirit verder te verhogen. Helaas kon ik er de afgelopen tijd nooit bijzijn, aangezien deze bijeenkomsten altijd gepland waren op avonden dat ik op Florida moest dansen. Nou is dat niet geheel toevallig, aangezien ik bijna álle avonden op Florida dans, met uitzondering van zondag. Om na afloop van de show nog even langs te gaan voor een verlaat dessert had altijd overdreven geleken, eens te meer aangezien ik op zijn vroegst pas vanaf een uur of 23 beschikbaar ben voor volgende activiteiten.

Een asado op zondag dus, de enige dag dat er geen Florida is (tenzij het regent natuurlijk, funest voor een straatshow). Guillermo is de asador, dat wil zeggen hij braadt het vlees, en dat is een taak die niet licht mag worden opgevat. Je ziet op de foto trouwens ook meteen om wat voor hoeveelheden vlees het gaat, en wij zijn nog met een vrij grote groep. Ik ben op asado's geweest waarbij een dergelijke vleesberg door 6 personen moest worden weggewerkt. Janneke heeft gelukkig ook diverse salades gemaakt. Op de foto kijkt ze trots de camera in - en terecht, het was alles zeer geslaagd. Bovendien had ze een fantastisch dessert geregeld: twee (!) verjaardagstaarten voor Natascha (collegagids en eigenaar van Ontdek Buenos Aires, red.). Zij was een maand geleden jarig geweest, maar dit was onvoldoende gevierd (vonden wij). En dus zongen we allemaal uit volle borst. De bovenburen van Janneke hebben zich ongetwijfeld zeer verbaasd over het gemêleerde, in het Nederlands zingende gezelschap dat zich in het hofje had verzameld. De groepsfoto en onze mojitoselfie zijn helaas wat duister uitgevallen. Doet niets af natuurlijk van ons plezier.

De meeste gesprekken op deze feestelijke zondagmiddag gaan over onze alleszins positieve ervaringen met Frans Bauer, want eigenlijk álle gidsen hebben direct of indirect, live of achter de schermen te maken gehad met de opnames voor het succesvolle televisieprogramma "De Bauers in Argentinië". Ontdek Buenos Aires was benaderd om het programma samen met Simpel Media te maken, en met name Natascha, Sander en Remi waren maanden beziggeweest met de voorbereidingen. Inmiddels zijn er zes afleveringen uitgezonden (donderdagavond), en het blijkt een daverend succes: het programma kan rekenen op zo'n anderhalf miljoen kijkers per aflevering. En ja, het kon niet missen, Frans en Mariska hebben ook de tango gedanst. Onder de bezielende begeleiding van Carlos en mij. Deze aflevering was op donderdag 6 februari 2020 op televisie te zien, en kun je hier terugkijken.

Ik wist voorafgaand aan de opnames eind oktober 2019 eerlijk gezegd totaal niet wat ik moest verwachten, maar het was echt een heel inspirerende ontmoeting. We hebben Frans en Mariska de beginselen van de tangodans overgebracht (tot grote hilariteit van hen beiden), maar veel meer nog hebben we uitvoerig gesproken over mijn passie voor de tango: over mijn liefde voor de muziek, mijn fascinatie voor de poëtische tangoteksten, en mijn enorme drive om mijn tangodans steeds verder te perfectioneren. Het is niet niks om je goed georganiseerde leven in Nederland en alle dierbaren die daarbij horen achter te laten voor een passie, gek genoeg realiseer ik me dat vooral door de reacties van anderen als ik hen mijn verhaal vertel. Maar toch blijkt ook telkens weer uit dergelijke gesprekken dat het zo had moeten zijn. Uiteraard dansen Carlos en ik ook een tango voor hen. Ontroerd zei Frans: "de passie die jij voelt als je danst, en ik kan zien dat je die voelt, die voel ik als ik zing, of dat nu voor een miljoen mensen is of alleen - en dat is waar het om gaat". Hij zei ook: "jij bent hiervoor geboren, ga er mee door!" en dat vind ik, zonder ironie, een groot compliment. Tot slot vertrouwde hij me toe, en dit is ook in de aflevering te zien, dat ze in Nederland zeker door zouden gaan met tangolessen. Zou het echt? Fantastisch natuurlijk.

Na twee weken Buenos Aires besluit ik opnieuw naar de kust te vertrekken. De stad is me echt te heet, bedenk ook dat ik thuis geen airco heb, waardoor mijn appartement op de vierde verdieping nog het meest doet denken aan een oven. Janneke kan helaas geen tweede keer van de partij zijn, maar dat mag mijn reislust niet temperen. Op de selfie zie ik er buitengewoon gelukkig uit (en zo is het maar net), merk op dat het 9 uur 's ochtends is. Ik neem opnieuw de cama suite - deze is iets prijziger dan de vele andere bussen die die kant opgaan maar heeft een opvallend veel kortere reistijd (zo'n 5 uur) omdat hij aanzienlijk minder tussenstops maakt. Deze keer vergeet ik niet om foto's te nemen. De bussen die Argentinië doorkruizen zijn buitengewoon luxueus. Je kunt, in ieder geval in de cama suite, volledig plat liggen - ja, op die manier is het opeens voorstelbaar dat je een paar duizend kilometer per bus het land doortrekt. Ik besluit een dutje te doen. Deze keer ben ik op alles voorbereid, ook op de airco: lange broek, trui en dichte schoenen. Zo zie je maar, al doende leert men, zou mijn vader zeggen. De voorbijtrekkende landschappen doen ondertussen Hollands aan. 

Als ik rond een uur of 14 aankom in San Bernardo, zoek ik onmiddellijk de zee op. Het strand is nog even paradijselijk als eerst en ik breng een heerlijke middag door. Ik verblijf in het zelfde appartement als de vorige keer met Janneke, dat zich zo'n zes blokken (600 meter) van het strand bevindt. Overdreven genoeg is het toch (een beetje) alsof ik thuiskom. 

Het is duidelijk dat ik steeds bedrevener ben geraakt in het strandbezoek (ik ben, zoals een Argentijn zou zeggen, "canchera"). Alle ochtenden installeer ik me op het strand met mate, parasol en deze keer zelfs met een stoeltje. Dat stoeltje had er de vorige keer ernstig aan ontbroken en dus had ik er één te leen gevraagd aan de verhuurdster van het appartement. Ook had ik een extra groot strandkleed aangeschaft. En zo prepareer ik elke ochtend mijn monoambiente (eenkamerwoning) aan de rand van de branding. Ja, dit is het helemaal. Zie ook de mate onder parasol, klaar voor gebruik.

Ik heb inmiddels geleerd dat je 's ochtends vroeg zo ongeveer ín het water moet plaatsnemen, om later op de dag een enigszins goede plek te behouden. Eb maakt dat er zich in een mum van tijd een heel nieuw strand vóór je heeft gevormd, waar zich vanaf een uur of half 13 allerlei andere strandbezoekers neerstrijken, totdat je rond een uur of half 15 volledig bent ingebouwd. Dat was voor mij dan ook meestal het tijdstip om thuis te gaan lunchen. De vroege ochtenden, vanaf een uur of half 10, met een zo goed als leeg strand en de voeten in de branding, zijn mijn favoriet. Je hebt niet alleen een ongehinderd zicht op de zee, maar bovendien zit je eerste rang voor alle activiteiten die op het natte zand worden ondernomen. Zeer populair onder de Argentijnen is "tejo de playa", een soort van jeu de boules maar dan met platte schijven. Het is zeer vermakelijk om naar te kijken, ook omdat vaak de gehele familie aan het spel deelneemt. En dat doe ik dan ook naar hartenlust (kijken). Zie ook de choclos op rechts op de eerste foto. De tweede foto toont hetzelfde spel tejo, maar op de achtergrond zie je een voetballend jongetje - te mooi om niet ook toe te voegen.
Op een dag observeer ik een groep dames verzonken in een potje Rummikub. Let ook op de churros op links, de panchokar vlak erachter, en daar weer achter een tweede churroskarretje. Hongerig leken de dames echter niet, geconcentreerd als ze staarden naar hun stenen. 
Er wordt overigens ook druk gespeeld met het zand, en dat niet alleen door de jongsten op het strand. Bij dit kasteel heb ik me bijvoorbeeld oprecht afgevraagd wie precies de architect was geweest. Prachtig is het zeker! En de kinderen lijken tevreden met het resultaat.

En nu ik het dan toch over recreatieve activiteiten heb, in San Bernardo worden er diverse circusvoorstellingen aangeboden. Het is denk ik ongeveer 25 jaar geleden dat ik voor het laatst een circus heb bezocht (en dat was in Hoevelaken, waar ik ben opgegroeid), dus je begrijpt dat mijn interesse is gewekt. Er blijkt een circus op één blok afstand van mijn appartement te zijn (overigens niet die op de foto wordt aangekondigd) en ik besluit te gaan kijken.
 Er zijn geen wilde dieren, evenmin is er een clown - op een of andere manier zijn dat mijn eerste associaties met het circus - maar er zijn wel vier acrobaten en een jonglerende presentator die grappen maakt. Hun optreden is geweldig. Met toenemende verbazing kijk ik toe. Het publiek houdt zijn adem in wanneer ze met z'n vieren aan een trapeze heen en weer zwieren, en vervolgens complexe, geschakelde salto's uitvoeren. Eentje valt - ik gil van schrik, zoals velen met mij - maar het blijkt onderdeel van de choreografie. Het publiek wordt voortdurend actief betrokken bij de voorstelling - op een gegeven moment worden acht "sterke mannen" naar voren gevraagd om touw te trekken, zodat - zo blijkt later - de presentator ook nog even kan koorddansen.

De show is à la gorra (op basis van een vrijwillige bijdrage van de toeschouwers), net zoals Florida Lavalle Tango, en ik luister vol bewondering hoe de presentator dit principe aan iedereen toelicht. Vond je het leuk? Heb je genoten? Nou, doe dan voldoende geld in de hoed, zodat voorstellingen als deze kunnen voortbestaan. Ik doe al het geld in de hoed dat ik bij me heb (250 pesos), ditzelfde bedrag suggereren wij als tangodansers overigens ook als (minimum) entree voor onze tangshow. Ik had ze veel meer moeten geven, vind ik, want het bijzondere optreden is het meer dan waard. 

Ik ben ondertussen loeidruk met de organisatie van onze tangotournee. Gelukkig had ik eerder al een flyer gemaakt en online gezet - een goed begin is het halve werk, zeg ik altijd maar. Verder gaat de organisatie van Florida gewoon door - ook als Carlos en ik er niet zijn, wordt er gewoon doorgedanst. Mijn telefoon gaat dus helaas altijd mee naar het strand. Maar het moet gezegd: Whatsappen op het ritme van het ruizen van de zee heeft iets. En ondertussen word ik wel heel bruin, zo is het ook. 

Tijdens mijn laatste stranddag is het koud en winderig, niet dat dit mij weerhoudt het strand te bezoeken. Dat het koud is zie je aan deze vier strandbezoekers die diep weggedoken in hun jassen hun weg vervolgen. Bovendien is het strand uitzonderlijk leeg, terwijl het rond een uur of 18, het tijdstrip dat ik deze foto nam, altijd topdruk is. Ik neem een selfie ter afscheid. Dit was het dan. Ik kijk oprecht nu al uit naar volgend jaar.

De Nederlandse Liana en Philip hadden me weken eerder al gemaild met de vraag welke milonga's (tangosalons) in Buenos Aires de moeite waard zijn. Ze zouden welgeteld drie dagen in Buenos Aires verblijven en wilden die tijd maximaal benutten. Het afgelopen jaar hadden ze ter voorbereiding van hun reis vele tangolessen genomen. Precies wanneer zij in Buenos Aires aankomen, ben ik en is ook Carlos weer terug in de stad. We besluiten ze zoveel mogelijk te vergezellen zodat ze een maximale milonga-ervaring hebben.

Op woensdagavond gaan we naar Porteño Bailerín in El Beso (hier zijn geen foto's van). Carlos en ik komen vrij laat bij de milonga aan (op Florida stopten we pas met dansen rond een uur of 22, en daarna moesten we nog omkleden, eten etc), zodoende treffen we Liana en Philip precies wanneer ze naar huis willen gaan. Gelukkig weten we ze over te halen nog even te blijven (het is half 1 en rond een uur of 1 zullen er twee dansoptredens zijn). Ondanks hun vermoeidheid (ze waren diezelfde ochtend om 7 uur op vliegveld Ezeiza aangekomen, hadden geen oog dicht gedaan in het vliegtuig en waren dus al twee dagen op de been) hebben we een heel geanimeerd gesprek.

De dag daarna gaan we naar Milonga Marabu, deze milonga is vlakbij Florida, en bovendien kun je er ook dineren. We komen dus aanzienlijk vroeger aan. Hier speelt het beroemde Orquesta de Juan d'Arienzo, we hebben een geweldige avond. Dat verklaart vermoedelijk waarom we zo vrolijk kijken op de foto, allevier. Op vrijdagavond ten slotte gaan we naar Milonga Parakultural in salon Canning, onze favoriete milonga en vaste stek wanneer Nederlanders ons vragen hen mee te nemen naar een leuke tango-avond. Toevallig speelt ook hier la Juan d'Arienzo, maar dit orkest verveelt nooit. De fotograaf van de milonga, Monteleone, neemt en passant een foto van mijn enthousiaste conversatie met Liana. We hebben het over tango, uiteraard. 

Liana en Philip waren die dag trouwens ook al op Florida langsgeweest. Zoals gebruikelijk hadden we ze uitgenodigd om met ons op de foto te gaan - voor in het plakboek. Ook zij, net als Johanna en Jurriaan een paar weken daarvoor, zijn zeer enthousiast over hun ervaringen. Een dag later appen ze om ons nogmaals te bedanken voor "de mooie tijd en herinneringen". En ja, het was echt leuk geweest, maar ook vermoeiend. Ik bedenk me vrolijk dat ik inmiddels wel weer toe ben aan een kleine strandvakantie.